TRES HIMNOS DEL
PRÓLOGO DE OHRID
HIMNO DE
ALABANZA
CRISTO COMO
MEDIDA DE TODAS LAS COSAS
PARA LA
FIESTA DE SAN ATANASIO DE ALEJANDRÍA
En Atanasio la sabiduría se mostró radiante
Y la verdad de Dios iluminó a los hombres,
A los que saben que la sabiduría no es una bebida
Amarga sino dulce para el que apura el vaso:
Quien más la aprecia es quien por ella sufre.
Para aquel que no tiene ya ninguna esperanza,
Que por el mundo va cual por un camposanto;
Aquel para quien la vida humana es sólo esclavitud;
Aquel que considera los cinco continentes como cinco
Campos donde se trillan las mieses, y los cinco océanos
Cual pobres charcos –para ese hombre ha de ser Cristo
La medida de todas las cosas, Aquel que de la eternidad
Es la medida. Que Cristo Dios sea nuestra medida,
Que Cristo Dios nos confirme en la Fe. Y cualquiera
Que conozca esta medida no la abandonará nunca,
Ni hallará ninguna semejante para entender los misterios
De este mundo. Toda otra medida, a pesar del esfuerzo
No nos hará alcanzar jamás el Alfa y la Omega,
Será sólo engaño, como la luna que se refleja en el lago
Y parece, falaz, que llegara al fondo de las aguas.
Cristo Dios supera los dos extremos de este mundo,
Nuestro Señor es el mayor de todos los misterios,
Desde Su nacimiento hasta Su muerte en la Cruz;
Desde Su Crucifixión hasta Su Resurrección,
Él es la auténtica medida de todo lo creado, y por Él,
Sabiendo lo mucho que se sufre en el mundanal ruido,
Sin sentir pena alguna, padecieron los santos.
Mudrost se zasija kroz Atanasija,
I ljude osvetli istina Božija.
Poznadoše ljudi: mudrost nije trka,
No svakom je slatka, ko je do dna srka,
Svakome je draga, ko za nju postrada,
Kome prvo u svet sva utrnu nada.
Ko po svetu hodi ko po starom groblju,
O ljudima misli ko o slabom roblju,
O pet zemnih kopna kao pet igumana,
Ka o pet lokava u pet okeana –
Tom je Hristos mera, kim se večnost meri.
Te se mere drži utvrđen u veri,
Ko tu meru pozna, odustat je neće,
Jer za tajne sveta drugu naći neće;
Svaka druga mera, pored sve naprege
He stiže do Alfe niti do Omege,
No vara ko mesec što po vodi gmiže.
A liči da do dna, do dna vode stiže.
Hristos premašuje oba kraja sveta,
Gde se drama konči i gde je početa.
Od sviju je tajni On tajna najveća.
Od Svoga Roždestva do krsnog Raspeća
Od Krsnog Raspeća pa do Vaskrsenja –
On je prava mera svih Božjih stvorenja,
Njima mereć muke usred svetske huke
Svetitelji Božji stradaše – bez muke.
I ljude osvetli istina Božija.
Poznadoše ljudi: mudrost nije trka,
No svakom je slatka, ko je do dna srka,
Svakome je draga, ko za nju postrada,
Kome prvo u svet sva utrnu nada.
Ko po svetu hodi ko po starom groblju,
O ljudima misli ko o slabom roblju,
O pet zemnih kopna kao pet igumana,
Ka o pet lokava u pet okeana –
Tom je Hristos mera, kim se večnost meri.
Te se mere drži utvrđen u veri,
Ko tu meru pozna, odustat je neće,
Jer za tajne sveta drugu naći neće;
Svaka druga mera, pored sve naprege
He stiže do Alfe niti do Omege,
No vara ko mesec što po vodi gmiže.
A liči da do dna, do dna vode stiže.
Hristos premašuje oba kraja sveta,
Gde se drama konči i gde je početa.
Od sviju je tajni On tajna najveća.
Od Svoga Roždestva do krsnog Raspeća
Od Krsnog Raspeća pa do Vaskrsenja –
On je prava mera svih Božjih stvorenja,
Njima mereć muke usred svetske huke
Svetitelji Božji stradaše – bez muke.
HIMNO DE
ALABANZA
PARA LA FIESTA DE SAN MACARIO EL
GRANDE
Rompe el oleaje del ancho mar en la ribera
Y la tierra es el tronco del jardín celestial.
Como el oscuro tronco que da frutos de oro,
Así es la oscura tierra para el cielo estrellado:
Calladamente extiende sus invisibles ramas
Y éstas cargan estrellas, cual manzanas doradas.
¡Maravillosos frutos que surgieron del cieno
Que la gracia de Dios le dio a la oscura tierra!
Y aunque el hombre y su cuerpo son tierra, sus estrellas
Relucen en lo alto –brillan sus buenas obras
Y su mente, arcoíris que llega al fin del mundo—
¡Invisibles ramas y en sus puntas, estrellas!
¡Frutos es lo que busca Dios en cada hombre
Y sólo por sus frutos ha de juzgar su vida!
Cuando la muerte sacuda el árbol, que las manzanas
De oro de tu vida caigan en las manos de Dios.
Podrás decirte entonces: “Mi vida no fue en vano, y para
Llegar a esta hermosa realidad soñé un sueño muy triste”.
Pučina prostranstva pukla na
sve strane:
Zemlja kao stablo gradine
zvezdane,
Al’ ko crno stablo sa zlaćanim
plodom –
Tako crna zemlja sa zvezdanim
svodom.
Nevidljive grane zemlja pruža
ćutke,
Na granama zvezde – zlaćene jabuke.
O da divna ploda iz jevtina kala,
Što je milost Božja crnoj zemlji dala!
I čovek je zemlja, zemljanog je
tela,
Na svodu mu zvezde – to su dobra dela,
Misli su mu duge, na kraj sveta jezde –
Nevidljive grane – vrhovi im zvezde!
Plod! Plod ište Gospod od stvorenih ljudi.
Po plodu jedino život ljudski
sudi.
Kad smrt drvo strese, nek
zlatne jabuke
Tvog života padnu u Božije ruke’.
Tad ćeš moći reći: „Nisam zalud bio –
Radi krasne jave ružan san
sam snio!“
HIMNO DE ALABANZA
PARA LA FIESTA DE LOS VENERABLES
JENOFONTE Y MARÍA
Este mundo es un país extranjero, y nosotros, exiliados;
Con los demás hijos del Rey, somos esclavos en prisión,
Niños caprichosos que, con dolor, buscan al Padre.
La tierra extranjera seduce y ofrece su dulce paz,
Pero ¿qué paz podría encontrar el alma de los héroes,
En una tierra extranjera cuya dulzura es muerte?
Esta tierra extranjera respira muerte y huele a muerte,
Y lo que fue escrito por la mañana se borra con la noche;
Y el exiliado príncipe heredero suspira por el Reino...
Por el Reino Inmortal, más alto que los cielos,
Donde reina su Padre, donde nada para él será extranjero,
Donde no se conoce olor a moho ni hay quien sepa de muerte.
¡Oh mundo extraño nuestro, eres cual jaula aterradora!
Quien esté atado a Cristo sabrá romper tus lazos,
Y alcanzar la plena libertad de todo y todos,
Ése no va contigo, mas tampoco de ti huye por
miedo,
Sino que dignamente se apresta a abandonarte,
Y llegar a los brazos del Padre, al Reino de la libertad.
Svet je ovaj tuđin, a mi izgnanici,
Sa carskim snovima roblje u tamnici,
Zabludela deca c tugom Oca traže,
Tuđini ih zovu i slastima blaže.
Kami će ublažit duhove junačke
Tuđini čije su sve slasti mrtvačke!
Tuđin smrću diše i na smrt miriše,
To što jutrom piše, to večerom briše.
A carević izgnan za carstvom uzdiše,
Za besmrtnim carstvom, za vazduhom sviše,
Gde mu Otac vlada, gde ništ’ nije tuđe,
Gde se za smrt ne zna ni za miris buđe.
O prečudni svete, o strašni kaveze!
Ko je c’ Hristom vezan, kida tvoje veze,
I slobodan biva od svakog i svega,
Taj nit’ c tobom ide, nit’ od tebe bega,
No sprema se vredno, da iz tebe ode
Sa carskim snovima roblje u tamnici,
Zabludela deca c tugom Oca traže,
Tuđini ih zovu i slastima blaže.
Kami će ublažit duhove junačke
Tuđini čije su sve slasti mrtvačke!
Tuđin smrću diše i na smrt miriše,
To što jutrom piše, to večerom briše.
A carević izgnan za carstvom uzdiše,
Za besmrtnim carstvom, za vazduhom sviše,
Gde mu Otac vlada, gde ništ’ nije tuđe,
Gde se za smrt ne zna ni za miris buđe.
O prečudni svete, o strašni kaveze!
Ko je c’ Hristom vezan, kida tvoje veze,
I slobodan biva od svakog i svega,
Taj nit’ c tobom ide, nit’ od tebe bega,
No sprema se vredno, da iz tebe ode
U naručja Oca, u carstvo slobode.
Traducción de Miguel Ángel Frontán