sábado, 30 de marzo de 2019

Ausiás March y Jorge de Montemayor: Canto XI

CANTO XI


¿Qué seguros consejos has buscado,
Mi coraçon, a quien la vida enfada?
¿Cómo podrás sufrir tu triste estado
Si odias la risa y el llorar te agrada?
Corre a la muerte, pues que te ha esperado.
Si cuanto más alargas la jornada
Más lexos de sus gozes has de verte
¿Por qué quieres huir la dulce muerte?

Braços abiertos, héla en tu camino
Llorando de alegría, y su serena
Voz melodiosa, alzando un son divino,
Me dice: Amigo, sal de casa ajena;
Yo huelgo en darte mi favor contino,
Yo que a los hombres doy tan sólo pena,
Porque jamás respondo a quien me llama
Y sigo al que me huye y me desama.

Con cara de terror y ojos llorosos
Los cabellos messándose erizados,
La Vida con sollozos dolorosos
Ofréceme sus bienes codiciados;
Assí llama con gritos horrorosos
La Muerte a quienes son afortunados,
Pues al que vive siempre en agonía,
Tu voz, oh Muerte, es dulce melodía.

Maravíllame ver tan orgullosa
La voluntad de tantos amadores;
En mí sabrán la fuerza poderosa
De Amor, aunque no inquieran mis amores;
Tendrán los necios por muy cierta cosa
Que libres se verán de sus rigores,
Y si el placer les cuento que he sentido
Blasfemarán del tiempo que han perdido.

Como yo no hubo nadie que haya amado;
Piedad provoca mi continua quexa;
Yo soy el que debiera ser llorado;
Del coraçon mi sangre ya se alexa;
De toda vida siéntome agotado
Por gran tristeza que jamás me dexa,
Antes me aflije y mata cada día,
Y no hay socorro al mal que en mí porfía.


La hora de mi muerte es ya llegada
E infelizmente acabaré mi vida;
Pues, toda mi esperanza ya perdida,
Mi alma queda en el mundo condenada.

Traducción  JORGE DE MONTEMAYOR

XI

¿Quins tan segurs consells vas encerquant,
cor malastruch, enfastijat de viure?
Amich de plor e desamich de riure,
com soferràs los mals qui·t són davant?
Acuyta't, donchs, a la mort qui t'espera,
e per tos mals te allongues los jorns;
aytant és luny ton delitós sojorns
com vols fugir a la mort falaguera.

Braços uberts és exid·a carrera,
plorant sos ulls per sobres de gran goig;
melodiós cantar de sa veu hoig,
dient: "Amich, hix de casa strangera.
En delit prench donar-te ma favor;
que per null temps home nat l'à sentida,
car yo defuig a tot home que·m crida,
prenent aquell qui fuig de ma rigor."

Ab hulls plorant e carra de terror,
cabells rompent ab grans hudulaments,
la vida·m vol donar heretaments
e d'aquests dons vol que sia senyor,
cridant ab veu orrible y dolorosa,
tal com la mort crida·l benauyrat;
car si l'om és a mals aparellat,
la veu de mort li és melodiosa.

Bé·m maravell com és tan ergullosa
la voluntat de cascun amador;
no demanant a mi qui és Amor,
en mi sabran sa força dolorossa.
Tots, maldient, sagramentegaran
que may Amor los tendrà·n son poder,
e si·ls recont l'acolorat plaer,
lo temps perdut, sospirant, maldiran.

Null hom conech o don·a mon senblan,
que dolorit per Amor faç·a plànyer;
yo son aquell de qui·s deu hom complànyer,
car de mon cor la sanch se'n va lonyan
per gran tristor que li és acostada;
sequa's tot jorn l'umit qui·m sosté vida,
e la tristor contra mi és ardida,
e·n mon socors mà no s'i trob·armada.

Tornada

Lir entre carts, l'ora sent acostada
que civilment és ma vida finida;
puys que del tot ma sperança·s fugida,
m·arma roman en aquest món dampnada.